روز عرفه...

باز هم عرفه، با همه راز و رمزهايش از راه رسيد. روزى پر از شور و شيدايى و شناخت؛ روز خوشه‏ چينى بندگان از پهن دشت معرفت الهى.روزى كه نگاه قلب‏ها،بيش از هميشه به آسمان است؛روز چشم‏هاى بارانى و نيازهاى آسمانى. آرى، عرفه، روز بازگشت عارفانه است از كج ‏راهه گمراهى و تاريكى، به شاه ‏راه هدايت و نور همراه با حسين (ع)در همين روزها،امام حسين عليه‏السلام ، در مكه از خيمه بيرون رفت؛ در حالى كه خاندان و فرزندانش در پى ايشان بودند و در كنار كوه. با چشمان اشكبار و دست‏هاى رو به آسمان، همين دعاى عرفه را زمزمه كردند؛ شما هم خود را همراه فرزندان امام حسين عليه‏السلام بدانيد كه از خانه بيرون آمده‏ايد و پشت سر آن حضرت، بر دعاى امام آمين مى‏گوييد. ناگهان، قلبت متلاطم مى‏شود. احساس همراهى با فرزندان امام حسين عليه‏السلام دلت را تكان مى‏دهد؛ گويى گرماى وجودشان را احساس مى‏كنى! اشك‏هايت چون سيل جارى مى‏شود؛ احساس مى‏كنى گمشده‏ات را يافته‏اى. هم‏نواى جمعيت مى‏شوى: ...الهى العفو...اگرچه دير...؛ ولى آمديم چه ‏قدر شيرين است ساعت‏ها در بر دوست نشستن و زمزمه «الهى الهى» بر لب داشتن؛ ساعت‏ها بر كرانه اقيانوس معرفت دعاى عرفه نشستن و پاى در خنكاى آب زلالش شستن!چه‏قدر زيباست بازگشت همگانى بندگان فرارى به آغوش مهربان خدايى كه همه را خواهد پذيرفت؛ مگر نه آنكه خود فرموده: «اگر روى گردانان از من شدت شوق مرا به بازگشتشان مى‏دانستند، از نهايت شعف جان مى‏دادند»
الهى! اين كهكشان بى‏نهايت رحمت تو و اين بندگان كوچك شرمسار؛ شايد دير آمده‏ايم، ولى آمده‏ايم. به زلال اشك‏هاى جارى بندگان صالحت در صحراى عرفات قسم، ما دور افتادگان از حريم عشق و عرفان را بپذير!

آمین

برچسب ها: عرفه، شجره، ملعونه،